این شمشیر به‌عنوان «واکیزاشی» (Wakizashi) یک شمشیر کوتاه سامورایی از قرن هفدهم شناسایی شده است.
واکیزاشی‌ها به‌طور کلی به‌عنوان شمشیر پشتیبان یا کمکی برای مبارزات نزدیک استفاده می‌شدند و هنگامی که همراه با کاتانا پوشیده می‌شدند، به این جفت شمشیر «دایشو» (Daisho) گفته می‌شد که به‌معنای «بزرگ-کوچک» است.
واکیزاشی‌ها همچنین برای انجام سپوکو (یک عمل خودکشی آیینی به‌وسیله دریدن شکم) استفاده می‌شدند که به‌منظور جلوگیری از اسارت، به‌عنوان مجازات اعدام برای جرایم جدی یا به‌منظور جبران ننگ شخصی انجام می‌شد.
این شمشیر در کاوش زیرزمین‌های قرن بیستم در منطقه مولکن‌مارکت در خیابان استرالاور کشف شد. این خیابان باریک که زمانی با خانه‌ها و ساختمان‌های تجاری پوشیده شده بود، در طول جنگ جهانی دوم به‌شدت بمباران شده است.
باستان‌شناسان چندین زیرزمین پر از آوارهای مربوط به جنگ را که در مراحل نهایی نبرد برلین دور ریخته شده بود، پیدا کردند. این آوارها شامل افسارها، رکاب‌ها، مهارها و انواع مختلف ابزار نظامی‌گری توپخانه‌ای و همچنین یک واکیزاشی به‌شدت زنگ‌زده بود.
با بررسی دقیق‌تر توسط موزه پیش از تاریخ و تاریخ اولیه، محققان توانستند آثار چوب و پوشش‌های پارچه‌ای روی دسته شمشیر را که هنوز حفظ شده بود، پیدا کنند.
پژوهشگران همچنین نقش «دایکوکوتن» (Daikokuten) را روی حلقه شمشیر شناسایی کردند؛ یک خدای ترکیبی ژاپنی که نماد ثروت، خانه، کشاورزی، باروری، جنسیت و جنگ است. در اساطیر ژاپنی، دایکوکوتن یکی از هفت خدای خوشبختی یا هفت خدای ثروت است.
بر اساس اعلام موزه‌های دولتی برلین تزیینات ذوب شده گل داوودی و نقش‌های خط آب نیز روی محافظ شمشیر پیدا شده است. بر اساس نقش‌ها و سبک، دسته شمشیر می‌تواند به دوره ادو (Edo؛ قرن هفدهم تا نوزدهم میلادی) نسبت داده شود.
حدس و گمان‌هایی درباره حضور واکیزاشی در زیرزمینی در شهر برلین وجود دارد و پژوهشگران احتمال می‌دهند که این شمشیر هدیه‌ای از ماموریت «تاکنوچی» (Takenouchi) در سال ۱۸۶۲ یا ماموریت «ایواکورا» (Iwakura) بین سال‌های ۱۸۷۱ و ۱۸۷۳ بوده باشد.
